PNF (nerwowo-mięśniowe torowanie ruchu) powstał w 1946 r. w USA. Nauczanie ruchu, rozumiane w PNF jako odtwarzanie utraconej funkcji, opiera się na schematach rozwoju ruchowego dziecka oraz na pobudzaniu zmysłów pacjenta poprzez bodźce, które codziennie oddziałują na niego (bodźce równoważne, dotykowe, wzrokowe, słuchowe).

     Duże wyzwanie stanowi usprawnianie osób z uszkodzeniem Układu Nerwowego Ośrodkowego wskutek urazów czaszkowo-mózgowych, udarów mózgu lub chorób demielinizacyjnych. Wymaga to ogromnej determinacji zarówno ze strony pacjenta, jak i terapeuty i w większości przypadków jest leczeniem długofalowym. W Reha-b w usprawnianiu pacjentów z uszkodzeniem OUN polegamy na metodzie PNF, bodaj najskuteczniejszej w leczeniu tych dysfunkcji.

      Według filozofii PNF, terapia ma być bezbolesna i funkcjonalna - to znaczy zgodna z potrzebami ruchowymi chorego oraz wzorowana na naturalnych ruchach zdrowego człowieka. Jednym z założeń jest wykorzystanie silnych i sprawnych rejonów ciała do pobudzenia aktywności ruchowej rejonów słabych lub uszkodzonych.

        Ze względu na szerokie możliwości oddziaływania koncepcja PNF przestała być utożsamiana ze sposobem terapii przeznaczonym wyłącznie dla pacjentów neurologicznych. Z powodzeniem stosuje się ją również w ortopedii, pediatrii, wadach postawy czy skoliozach.